De reis is het doel

Paradijsvogels op de Camino

Inmiddels ben ik in Villafranca Montes de Oca aangekomen. Het wandelen gaat weer als een tierelier,mijn been is weer bijna beter, ben op therapeutische basis verder gelopen d.w.z. een aantal dagen 20 i.p.v. 30 km, een paar compressie sokken gekocht, wat zalfjes bij de farmacia en dan maar lekker inmasseren. Ondertussen zijn de schoenen na zo'n duizend km ook van nieuwe zolen voorzien. Ik trof het in Logroño dat de schoenmaker dit dezelfde dag nog wel wilde doen. Mijn schoenen zijn van de A-klasse, prima voor de lage landen maar de Camino, daar kunnen ze echt niet tegen, minimaal de B-klasse als je dit ook wilt doen.

Hier in Spanje is druk op de Camino, er zijn veel pelgrims, gemiddeld gaan er 160 per dag vanuit Saint Jean Pied de Port de grens over, in deze zomermaanden wat minder. Het geeft veel gezelligheid want je beleeft het als een lopend dorp. Ik praat met mensen uit België, Frankrijk, Spanje, Italië, Argentinië, Mexico, Canada, California, Litouwen, Duitsland, Slovenië en Hongarije. O ja er loopt naast mij ook Nederlandse jongeman meedoen die vanuit Roermond, 10 april, zijn ouderlijkhuis vertrokken is.

Bij de foto's "Landschappen en wat er meer te zien is" zie je foto's van Albert en Gust uit België. Zij doen de pegrimage voor de kankerpatiënten. Ze lopen, bidden en zamelen geld in, hieronder de link naar hun Facebook-pagina.

https://m.facebook.com/Compostela-Albert-Gust-1752845408094194/photos/?ref=page_internal&mt_nav=1

Ze hebben met hun ezels altijd veel bekijks, en de mensen bieden de ezels water aan de mannen vaak iets te eten of te drinken. Ook voor de nacht, een grasveldje voor de dieren en een maaltijd met slaapplaats voor deze pelgrims. Ze hebben tentjes mee. Naar hun eigen zeggen leven ze van de voorzienigheid want het komt altijd goed!

Een ander die in het oog viel is een jonge Duitse man die al acht jaar op de Camino leeft, van Aubergue naar Aubergue heen en terug. In de Aubergues onder het regime "donativo" mag de gast zelf bepalen wat hij betaald, in kleine dorpen zonder horeca zelfs inclusief maaltijd. De man heeft voor zijn vrijheid gekozen, geen uitkering, als hij geld nodig heeft werkt hij wat in de druiven-en fruitteelt. Spreekt de nodige talen die ik hoorde, Spaans, Frans, Duits, Nederlands en Engels. Sluit zich graag aan bij groepen die hij thuis brengt op de Camino en staat vooraan als iets gedaan moet worden in de Aubergues. Hij is gelukkig want hij weet dat er boven iemand is die op hem past.

In Nàjera trof ik op de slaapzaal voor 90 personen waarvan er 60 bedden bezet waren een baby aan. Het bleek ze samen met moeder en oma gedrieën de Camino deden. Ik had verwacht dat de baby de zaal wel wakker zou maken op ongewenste tijd. Maar niets van dat alles de baby lag lekker bij moeder te slapen, het was de oma die me daar al snurkende vreselijk te keer ging. In een gesprekje met de middelste van deze drie geslachten zei ze me dat ze tijdens de zwangerschap wel gewend was iets op de buik te dragen dus de baby in een kangaroe-tuigje op de buik en de backpack op de rug, 20 km per dag.

Iemand die ik vaker tegen kom in de Aubergues donativo is Sebastian uit Argentinië. Hij reist al 10 jaar de wereld rond en is nog lang niet klaar. Op zijn rugzak emblemen van zo'n beetje alle Zuid-Amerikaanse landen die hij al liftende en lopende bereist heeft. En dan is hij nu in Europa en doet de Camino even. Levensonderhoud door zo nu en dan wat te werken en zelfgemaakte armbandjes te verkopen. Hij leeft zo goedkoop mogelijk dus ik vind hem in de donativo's. En ook hij staat ook altijd vooraan als er iets gedaan moet worden.

In Grañon zat ik tijdens het diner naast Charety uit Oeganda haar echtgenoot Steve. Charety doet haar naam eer aan, het stel zamelt geld in voor een school in Oeganda. Hieronder de link naar hun Facebook-pagina. Hun banknummer staat op de pagina.

https://m.facebook.com/photo.php?fbid=2037369522942110&set=a.227514377260976.71586.100000072479133&type=3

Overigens de Aubergue in Grañon was heel leuk. De gasten moesten het eten koken dat door de vrijwilligers gekocht was. Een groep Italianen kweet zich van die taak. Hoewel ze elkaar die dag pas voor het eerst ontmoet hadden liep het als een tierelier en kwam er een smakelijl diner op tafel. Afwassen met het uit militaire dienst bekende "drie vaten systeem". Daarna nog een korte plechtigheid en zegening van de pelgrims op de tweede verdieping in de toren. Verder is de Aubergue bijzonder omdat de pelgrims betalen onder het regime donativo, maar als je als arme pelgrim geld nodig hebt mag je dat uit het kistje halen! Van wat overblijft kopen de vrijwilligers voedsel en andere zaken om de Auberge draaiende te houden.



Reacties

Reacties

Fam. Hoekstra

Geweldig Alle, fijn dat het beter gaat met je been, wat een avontuur, heel veel plezier verder, groetjes van ons.

Frans

Wat een leuke ervaring Alle
Veel succes de komende tijd

Joon en ietsje

Fijn dat het weer beter gaat met je been je beleeft en ziet heel wat veel wandel plezier maar weer groetjes

nelly tolsma

Hoi Alle weer leuk om te lezen wat een prachtige verhalen en het blijft een mooi avontuur.
Fijn dat het weer beter gaat met je been.
op naar het volgende verhaal, groetjes ook van Frans, Nelly

Sije en Anneke

Hartverwarmend de vriendelijke mensen die je ontmoet en hoe makkelijk de contacten zijn. Fijn dat het met je been goed gaat, we kijken alweer uit naar je volgende verhaal! Leafs fan ús!

sippy

wat weer een prachtig verhaal Alle, begin bijna jaloers op je te worden!! bijna, want zover lopen gaat voor mij nie lukke nie, haha. nog veel succes en fijne ontmoetingen, liefs sippy



nie lukke nie

Nelly

Terwijl jij daar geniet, hebben Sip en ik gezellig met Rieke een glaasje wijn gedronken ?nog veel wandel plezier !

Henk en Jantina

Je bent er bijna. Zet m op.
Wat een mooie reis. Geniet er nog even van.
Groeten uit Bledieke Henk en Jantina.

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!